مقدمه‌ای بر ششمین فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز

شش سال از نخستین «فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز» می گذرد. از ابتدا هدف معرفی فراگیر این مدیوم به مخاطبان و هنرمندان بود و بر این اساس در کنار آثار اجرایی به بسط و گسترش مباحث تئوریک نیز پرداختیم. آموزش مستقیم و غیر مستقیم نیز همواره از ارکان این فستیوال بوده است.

اکنون و در آستانه دوره ششم نتایج این تلاش چند ساله را می توان در بسیاری از حوزه‌ها پی گرفت.اگر در آغاز راه حتی یافتن سی هنرمند فعال در این عرصه ناممکن می نمود امروز شاهد افزایش چشمگیر هنرمندان فعال هستیم. در آغاز این حرکت کمتر نشانی از توجه به این مدیوم در مطبوعات، مقالات، فضاهای دانشگاهی و جشنواره‌های تجسمی و اجرایی به چشم می خورد اما اکنون با خیل گزارش‌ها، نقدها و پایان‌نامه‌ها روبه‌رو ایم و پرفورمنس‌آرت به عنوان یک مدیوم با ویژگی‌های بیانی منحصر به فرد در بسیاری از فستیوال‌‌ها و جشنواره‌های ملی جایگاهی درخور یافته است و مفتخریم که «فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز» منشا و مرجع معتبر این رویدادها به شمار می‌آید.  این همه به معنای آن نیست که از کاستی و خطا مبرا بوده‌ایم اما همواره سعی نموده‌ایم قدمی به پیش نهیم.
انتخاب هنرمندان مانند گذشته بر اساس فعالیت آن‌ها در زمینه‌های عملی و تئوری و همچنین نقش این هنرمندان در گسترش، ارائه و معرفی این مدیوم و با در نظر گرفتن فعالیت یکسال گذشته آن‌ها صورت گرفته است. گزینش سی هنرمند ناگزیرشماری از فعالان را در بر می گیرد و هرسال  میزبان بخش کوچکتری از تعداد رو به افزون هنرمندان خواهیم بود. بنابراین در این دوره بخش‌‌های جدیدی به فستیوال افزوده خواهد شد که از سویی بر ویژگی‌های میان رسانه‌ای این مدیوم تاکید دارد و از سوی دیگر با ایجاد زمینه برای مشارکت تعداد بیشتری از هنرمندان در پروژه‌های جانبی امکان شناسایی هنرمندان کمتر شناخته شده را فراهم می‌کند. تمرکز تئوریک و عملی در این دوره از فستیوال بر رابطه میان مکان و فضا و اهمیت آن در پرفورمنس‌آرت است گواینکه هنرمندان این دوره همچون گذشته در انتخاب تم، موضوع و شکل اثر خود آزاد بوده اند.

ششمین «فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز» امسال برای دومین بار در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار می‌شود از یاری تک‌تک هنرمندان، مخاطبان، مدیران و دست‌اندرکاران سپاسگزارم.

آذر ۱۳۹۵
امیر راد

A prologue on The 6th Festival of 30 Performances, 30 Artists, 30 Days

Amazingly six years have passed since the first Festival of 30 performances, 30 Artists, days.  

Initially the aim of this festival was the introduction of the performance art to audiences and artists alike.

In order to insure that this medium would take its place amongst other artistic forms we strove for the inclusion and development of the theory of this medium. Part of the festival role has also been to both raise awareness and inform whilst providing a platform for its presentation and the opportunity to explore and experience this medium both directly and indirectly.

As we approach the sixth festival we are able to see the progress that has been achieved by holding these festivals. If in the early days finding thirty artists seemed like an impossible task. Today we are witnessing an impressive number of artists in this field.

At the start of this festival the media paid very little if any attention and gave no mention of this artistic medium, whether in journals, newspapers or university circles. It had no presence in any of the visual and performing festivals. However, six years on, we have an influx of reviews, commentaries and university graduate final papers and furthermore, performance art is regarded as an artistic medium with an independence and unique style of its own.

The University festivals and Fadjr festival now regard this medium as an important and intricate part of their festivals and we are honoured that our festival has found its place as their source and reference.

The selection of the artists is as before based on their ongoing contribution and activity in the field of performance art, both in their practice and their contribution to the development of its theory, how effective they have been in the introduction, presenting and developing of this medium in the last year.

The 30 selected artists are becoming a small number of the active artists in this field and each year the festival host will be presenting fewer artists.

The focus of theory and practice in this festival is “the relationship between space and place and its importance to performance art.

The Sixth Festival of Thirty Performances by Thirty Artists for Thirty Days Will be held at the Tehran Museum of Contemporary Art for the second time in 2017. We thank each and every Artist, the Supporters, Organisers and Managers and all who have contributed to this event.

Amir Rad
December 2016

ششمین فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز آغاز می شود

ششمین فستیوال «سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز» از ۲۱ آذرماه ساعت ۱۷ در موزه هنرهای معاصر تهران آغاز خواهد شد.

به گزارش روابط عمومی موزه هنرهای معاصر تهران، کانون نیومدیای موزه در بخش اجرایی خود ششمین دوره این فستیوال را برگزار می‌کند. دوره گذشته این فستیوال بنا بر اهمیت توجه به رسانه‌های نوی هنری، در موزه‌های هنر معاصر جهان و پتانسیل‌های عملی، آموزشی و تئوریک، این رویداد در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

امیر راد - مدیر کانون نیومدیا - درباره این رویداد هنری گفت: ششمین دوره این فستیوال نیز همچون دوره‌های گذشته و با توجه به اهداف این فستیوال شکل گرفته است و معرفی این مدیوم به مخاطبان و هنرمندان سایر حوزه‌های هنری، آموزش مستقیم و غیرمستقیم و فعالیت‌های تحقیقی، از جمله این اهداف هستند.

راد که پایه‌گذار و کیوریتور این فستیوال است، در ادامه اظهار کرد: این فستیوال تجسمی که تنها فستیوال تخصصی پرفورمنس آرت در ایران است، هر سال میزبان ۳۰ هنرمند از حوزه‌های گوناگون هنری است. این رویداد یک فستیوال کیوریتوریال است و ساختار آن از ابتدا و بنا به شرایط و اهداف آن چنین تعریف شده است. بنابراین انتخاب هنرمندان نه با فراخوان که توسط کیوریتور و براساس فعالیت آن‌ها در زمینه‌های عملی و تئوری و همچنین نقش این هنرمندان در گسترش، ارائه و معرفی این مدیوم و با در نظر گرفتن فعالیت یک سال گذشته آن‌ها صورت گرفته است.

این مدیر هنری با اشاره به برخی برنامه‌های ویژه این دوره، گفت: در این دوره، بخش‌های جدیدی به فستیوال افزوده خواهد شد که از سویی بر ویژگی‌های میان رسانه‌ای این مدیوم تاکید دارد و از سوی دیگر، با ایجاد زمینه برای مشارکت تعداد بیشتری از هنرمندان در پروژه‌های جانبی، امکان شناسایی هنرمندان کمتر شناخته‌شده را فراهم می‌کند.

راد ادامه داد: در دوره‌های گذشته، در بخش عملی و تئوری بر یکی از ویژگی‌های پرفورمنس‌آرت متمرکز بوده‌ایم، در این دوره نیز تمرکز فستیوال بر رابطه مکان و فضا در پرفورمنس‌آرت خواهد بود.

در این دوره از فستیوال، هنرمندانی از جمله محمدباقر ضیایی، علیرضا امیرحاجبی، امیر راد، اصغر دشتی، رامین اعتمادی بزرگ، آنیما احتیاط، رضا غیور، فراز فلاحی، مینا بزرگمهر و ... حضور دارند و هر هنرمند در مدت ۳۰ روز یک پرفورمنس‌آرت اجرا خواهد کرد.

ششمین «فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز» تا ۳۰ دی‌ماه هر روز به‌جز جمعه‌ها و شنبه‌ها ساعت ۱۷ در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار می‌شود.

تاریخی که به یغما می‌رود: تأملی بر اجرای «دایره» پرفورمنس آرتی از اشا صدر، عسل عباسیان

منبع: روزنامه شرق

اِشا صدراِشکوری، در اجرای «دایره»اش که چندی قبل در موزه هنرهای معاصر در فستیوال «سی روز، سی پرفرمنس، سی هنرمند» به وقوع پیوست، با تأمل بر مفهوم «حریم خصوصی» پرسش‌هایی در ذهن مخاطبان ایجاد کرد. او پیراهنی بلند بر تن داشت که قسمت‌های مختلف آن، دایره‌هایی رنگارنگ را دورش حلقه کرده بود؛ دایره‌هایی که حریم‌های او را مشخص می‌کردند. چنانچه در استیتمنت هنرمند ذکر شده بود: اولین حلقه: خانواده، عشق و فرزندان، حلقه دوم: دوستان و فضاهای اجتماعی و حلقه نهایی به غریبه‌ها اختصاص پیدا می‌کند. پیش از اجرا، به آنها که وارد محل اجرا می‌شدند، ظروف گل سرخي داده می‌شد و در طول اجرا نیز وقتی آنها وارد اجرای اِشا صدر می‌شدند و در حریم او (دایره‌های رنگی پیراهنش که دورش پهن بود) پا می‌گذاشتند، دو انتخاب داشتند، یا گل‌سرخی‌های یادگار از جهاز مادربزرگِ او را با چکشی تکه‌تکه کنند و بخشی از آن را با خود ببرند و بخشی را روی دامنش جا بگذارند یا به‌طورکلی از بردن گل‌سرخی‌ها صرف‌نظر کنند. جالب آنکه اغلب شرکت‌کنندگان در این پرفرمنس‌آرت که بیش از ٢٠٠ نفر بودند، ترجیحشان بردنِ تکه‌ای از تاریخِ مشترک، حتی به قیمتِ تکه‌تکه‌کردن و شکستن و ازقیمت‌انداختنِ آن بود. گل‌سرخی‌ها تکه‌تکه می‌شدند و تاریخ مشترک صدساله به یغما برده می‌شد. تلافی درهم‌شکستنِ حریم و حرمت و احترام، زیرِپاگذاشتنِ خاطره مشترک بود، بی‌هیچ ترس و واهمه‌ای. در میان خیلِ شرکت‌کنندگان، شاید پنج یا شش‌نفر، شیوه تلافی را انتخاب نکردند و برخلاف پرفرمر که به جبرانِ شکسته‌شدن حریمش، حریم دیگری را می‌شکست، از شکستن تاریخ مشترک و خوارشمردن و ازقیمت‌انداختنش صرف‌نظر می‌کردند و ترجیح می‌دادند گل‌سرخی‌ها، تمام‌وکمال و بی‌تجربه انهدام، نزد اِشا صدر بماند.
این واکنش مخاطب در اجرای صدر، شاید مشتی باشد، نمونه خروار... ؛ خرواری که ماییم؛ آدم‌های جامعه‌ای که در آن تملک و به‌یغمابردن، حتی به قیمت انهدامِ زیبایی و شکوهِ تجربه تاریخی مشترک، ترجیح داده می‌شود.

  

عسل عباسیان 

"نفس های شهروند" پرفورمنس آرتی از گروه بتا

نفس های شهروند
پرفورمنس آرتی از گروه بتا

ایده: گروه بتا
طراحی اجرا: گروه بتا

 

پرفورمرها:
ژاله ابراهيمي، تارا فراهاني، دينا چراغ وند، فاطيما حسيني، زويا قلي زاده، پارسا آذری، مهدی اسدی، امیر اسفندیاری، الیاس امینیان، کسری بردبار، مجید تبریزی، رضا غیور، مرتضی ستاری، پارسا صمدپور، حسام نظری، بهرنگ نیرومند

این پرفورمنس آرت در اختتامیه جشنواره "نفس های شهر" در روز دوشنبه ١٢ بهمن ماه ١٣٩٤، ساعت ۷ شب و با حضور مدعوین اختتامیه و خانم ابتکار ریاست سازمان حفاظت محیط زیست در پارک پردیسان اجرا شد.

پنجمین «سی پرفورمنس» از نگاه هنرمندان شرکت‌کننده

روزنامه شرق: پنجمین فستیوال «سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز» با حضور سی هنرمند از ۲۶ آذر تا هشت بهمن، همه روز به‌غیر از جمعه‌ها و شنبه‌ها در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد. کیوریتور و چهار هنرمند شرکت‌کننده در این رویداد، در پایان این برنامه نگاهی به این دوره داشته‌اند:

به باغبانی می‌مانم در باغچه‌اش
امیر راد، کیوریتور فستیوال

پنج سال از زمانی‌که آغاز کردیم، گذشت. مثل هر آغازی اهدافمان دست‌نیافتنی و مسیرمان ناپیدا می‌نمود؛ در کنار هنرمندان بسیاری این راه صعب را پیمودیم و اکنون با نگاه به گذشته خطی -مسیری- بر عرصه هنرهای تجسمی رسم کرده‌ایم که در ترکیب‌بندی این صحنه نقشی درخور یافته‌است؛ نقشه راهی، هدیه به پویندگانی که از راه می‌رسند. خطا بسیار کرده‌ایم و بسیار راه رفته که بازگشته‌ایم و دوباره ساخته‌ایم، پیموده‌ایم. بسیار گفتیم و نوشتیم و حال این مدیوم غریبه‌ پنج‌ سال پیش، آشنای بسیارانی شده ‌است. آخرین‌ها، همین ‌هزاران مخاطب که میزبانشان بودیم در دوره پنجم که مهمان موزه ‌هنرهای معاصر تهران بودند، خانه‌ای جدید که درهایش را رو به تغییر گشود، حرکتی که این خانه را از سکون و راحتِ دهه‌ها به‌درآورد. خانه جدید، نیاز به بازآفرینی نقش خود در جغرافیای هنر معاصر جهان را درک کرده ‌است و این چنین میزبان این فستیوال شد، پیداست که مهمان از جنس و صورت دگر بود و ناشناخته را پذیرابودن مستلزم‌ هزار زحمت، که تقبل کردند و قدردانی و سپاس ما نثارشان باد. امروز پرفورمنس‌آرت با فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز بستری گسترانده است که می‌تواند هر بازدیدکننده‌ موزه را به مقام مخاطب ارتقا دهد، مقامی برای ایفای نقشی پویا در خلق اثر هنری؛ مراد از اثر هنری البته، تک‌تک آثار اجرائی نیست که موزه خود با حضور مخاطبان- و نه بازدیدکنندگان- فضایی دگر می‌یابد؛ یعنی هویت مکانی آن به فضایی پویا دگرگون می‌شود و این‌چنین شایستگی قرارگیری در زمره آثار هنری را کسب ‌می‌کند. فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز، اگرچه با هدف معرفی فراگیر این مدیوم مسیر خود را از گالری ایست آغاز کرد، اکنون و در نقطه پایان فستیوال پنجم و با نگاه به نقطه آغاز، فاصله‌ میان این دو نقطه فقط با ۱۵۰ پرفورمنس‌آرت و رسیدن به اهداف اولیه پر نشده‌، بلکه علاوه‌بر پیدایی افق‌های جدید، نقش آن در بازتعریف مفاهیمی چون هنر، هنرمند، مخاطب و ازاین‌دست روشن‌تر شده ‌است. در جایی که ایستاده‌ام، «به باغبانی می‌مانم در باغچه‌اش» در مقابل نهالی که بی‌صبرانه منتظر گشودن شاخ و برگش بر گستره آسمان عرصه ‌هنرهای تجسمی این جغرافیاست و حضورش هرلحظه یادآور وظیفه‌ای است سنگین بر دوش من، ما، همه.
**«به باغبانی می‌مانم در باغچه‌اش» بخشی از یک گفت‌وگوی خوان میرو

تصاحب موزه‌ها به نفع هنر و مردم
محسن ثقفی

بیش از سه دهه است که سنت موزه‌داری در ایران، با برداشتی غلط مواجه شده است، به‌ویژه که تعاریف جدیدی دررابطه‌با مفهوم موزه‌های هنری مطرح شده‌اند. اگر تعاریف جدید را اندکی ارزیابی کنیم، متوجه این نکته می‌شویم که موزه‌ها قرار نیست یادمانی برای پاسداشت و حسرت گذشته باشند، بلکه می‌توانند به‌عنوان محلی برای نمایش و عرضه آثار هنری ارزیابی شوند تا آثاری که از نظر بازار، با منطق کالایی و دارابودن قابلیت خریدوفروش هم‌خوانی ندارند، به مخاطبان هنر، اعم از خاص و عام معرفی شوند. بلکه بخش بزرگی از بازدیدکنندگان را افرادی تشکیل ‌دهند که مایلند هنر نیز بخشی از زندگی و فرایند بالندگی ذهنی آنها باشد. به‌همین‌دلیل، موزه‌ها نیز تسهیلاتی همچون راهنمایان موزه و یا کارگاه‌های آشنایی با هنر را به‌کار می‌گیرند تا مخاطبان غیرمتخصص نیز بتوانند از لذت مواجهه با اثر هنری برخوردار شوند. موزه هنرهای معاصر تهران، مدت‌های مدید بود که با قطع هرگونه ارتباط با این سطح از مخاطبانش مواجه بوده و جامعه هدف خود را صرفا دانشجویان و مخاطبان متخصص هنر قلمداد می‌کرد. فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز، مجالی‌ است تا هنرمندانی که برای کسب نفع مالی به خلق و تولید اثر هنری اقدام نمی‌کنند و به این اصل انسانی معتقدند که هنر را باید به میان مردم برد تا مخاطبان آثار هنری از ثروتمندان و مجموعه‌داران، گسترش یافته و مردمی‌تر شوند، فرصتی یابند و با فراغ بال بیشتری با مخاطبان خود ارتباط برقرار کنند. شاید این فستیوال و فستیوال‌های مشابه، اولین قدم‌ها برای تصاحب فضای موزه‌ها به‌نفع مردم و ارتقای سطح فرهنگی جامعه باشد.

پرفورمنس‌آرت اثری زنده
اِشا صدر اِشکوری

پرفورمنس‌آرت اثری زنده است که نمی‌توانید به عقب برگردانیدش. هنرمند در جایگاه خود و مخاطب در جایگاه خود، خودِ واقعی‌شان هستند، هیچ‌یک نقشی ایفا نمی‌کنند. هنرمند به‌مثابه اثر هنری و مخاطب در جایگاه کسی که اثری را نظاره می‌کند یا در کامل‌شدنش به تصمیم دست می‌زند. در همه آثار به‌نمایش‌درآمده در موزه هنرهای معاصر، یک سؤال همچنان برای مخاطبانی که تجربه دیدار و مشارکت در پرفورمنس‌آرت را نداشته‌اند، تکرار می‌شود. مرز دخالت و مشارکت مخاطب کجاست؟ در برخی از این پرفورمنس‌آرت‌ها، هنرمند فاصله‌اش را با مخاطب حفظ می‌کند و او را در مقام بیننده‌ای می‌گذارد تا فقط تأثیری از اجرایش را در حافظه‌اش با خود بیرون ببرد. در برخی دیگر، علاوه‌بر این هنرمند مخاطبانش را به دخالت در اثر دعوت می‌کند. آنها باید تصمیم بگیرند در خلق اثر هنری همراه باشند و یا خود را کنار بکشند؛ اما مخاطبی که به مشارکت دست می‌زند، همان مخاطبی است که وارد موزه هنرهای معاصر تهران شده، از میان آثار هنری به‌نمایش‌درآمده در موزه گذشته و به اثری زنده رسیده ‌است و حال باید در کسری از ثانیه تصمیم بگیرد تا چه واکنشی از خود نشان دهد، واکنشی که دیگر بازگشت‌ناپذیر است.

سی پرفورمنس در حافظه‌ موزه هنرهای معاصر
رامین اعتمادی‌بزرگ

توجه به مکان، وجه مهمی از پرفورمنس‌آرت است. در آثار این دوره از فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز، توجه مستقیم به مکان برگزاری، یعنی موزه هنرهای معاصر تهران از سوی هنرمندان کمتر دیده می‌شد؛ اما موزه نه به‌مثابه مکان اجرا، بلکه به‌عنوان محیطی که دارای حافظه و هویتی خاص است تأثیر مستقیمی بر همه اجراها گذاشت. در پرفورمنس‌آرت، حافظه‌ مکان می‌تواند موضوع اصلی اثر هنری باشد. چنانچه در برخی از پرفورمنس‌ها با تغییر مکان، اثر معنی خود را ازدست‌ داده و یا خالی از تأثیرگذاری می‌شود. شاید نکته تأمل‌برانگیز برای من در یک نگاه گذرا به پنجمین دوره این فستیوال، تأثیرپذیری و تأثیرگذاری هنرمندان پرفورمنس آرت به سایت اجرائی و یا همان مکانِ موزه هنرهای معاصر تهران است. باید باور کنیم موزه هنرهای معاصر مدت‌هاست که بازدیدکنندگان خاص خود را ازدست داده‌ است. اما پس از چهار بار برگزاری فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز در گالری ایست به کیوریتوری امیر راد، برای نخستین‌بار موزه هنرهای معاصر تهران میزبان سی اثر بوده که تاحدی باعث آشتی بین هنرمندان معاصر، مخاطبان خاص و درنهایت مخاطبان عام شده‌ است. روند رو به رشد، تأثیرگذار و کیفیت قابل قبول پرفورمنس‌آرت‌ها در پنجمین دوره این فستیوال با درنظرگرفتن کمبودهای موجود، مشارکت هنرمندان و مخاطبان هنری با این رسانه و البته مشارکت موزه هنرهای معاصر تهران می‌تواند بستری برای تعامل هنری با هنرمندان بین‌المللی در حوزه‌ پرفورمنس‌آرت باشد.

گُل‌کاشتن میان حفره‌ها
علیرضا امیرحاجبی

جشنواره امسال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز، ساحت و مساحت جدیدی را برای هنرمندان فعال در حوزه هنرهای مفهومی گشود. میزبانی موزه هنرهای معاصر که خانه اول و آخر هنرمندان ایرانی است، به خودی خود نشان‌دهنده این موضوع بود که پرفورمنس به سال‌های نوجوانی‌اش در ایران رسیده و آن را کمی جدی‌تر می‌گیرند. از این بابت خوشحالیم و در آینده نیز همراه این جشنواره خواهیم بود. پرفورمنس یک کنش است. یک اقدام است. پاکسازی و دوباره‌سازی رابطه بین هنر و مخاطب است. بازسازی رابطه گسسته میان هنرمند و مخاطبانش. چیزی که بدان نیاز داریم. البته می‌توانیم به این نیاز پاسخی ندهیم و نادیده‌اش بگیریم؛ اما نادیده‌انگاشتن به‌معنی نبودن نیاز نیست. شکافی میان هنر معاصر و مخاطبان وجود دارد که پرفورمنس می‌تواند با ایجاد یک گفتمان محدود، توجه همه را به فقدان‌ها و نیازها جلب کند. کنش در پرفورمنس محدود است. رویدادهای هنری نیز محدودند؛ اما ذهن‌ها نامحدود و ایده‌ها نیز بی‌پایان. ارتباطات انسانی در نفس خود ثابت و ساده اما در عرصه زندگی روزمره معاصر بسیار پیچیده و تحلیل‌ناپذیر شده‌اند. چشم‌اندازهای هنر معاصر می‌تواند به سمت ارزش‌های ریشه‌دار انسان و هستی او معطوف شود. هنر معاصر می‌تواند از بازگویی اَبَر- روایت‌ها دست بردارد و به خرده‌روایت‌ها بپردازد. در راستای منطقه‌ای عمل‌کردن، جهانی فکر کند. به محیط‌زیست و زمینِ مادر فکر کند. پرفورمنس، کنشی محدود است؛ اما می‌تواند ذائقه لطیفی داشته باشد و گُل‌کاری را در زمین گسترش دهد.

اجرای روز سی‌ام، "مسیر بتا ۲ "پرفورمنس آرتی از گروه بتا

اجرای روز سی‌ام

مسیر بتا ۲

پرفورمنس آرتی از گروه بتا

پنجشنبه ۸ بهمن‌ماه ساعت ۱۷

موزه هنرهای معاصر تهران

 

 

اجرای روز بیست و نهم، "اتمسفری از جهان طیف ها " پرفورمنس آرتی از آنیما احتیاط

اجرای روز بیست و نهم

اتمسفری از جهان طیف ها

پرفورمنس آرتی از آنیما احتیاط

چهارشنبه ۷ بهمن‌ماه ساعت ۱۷

موزه هنرهای معاصر تهران

طراحی این رویداد ：

آنیما احتیاط 

با مشارکت , ایده پردازی و اجرای:

امیر حسین اسماعیلی
سپیده بدخشانیان
پدرام بهروزی
سارا پیوسته
شیلا توکلی
مصطفی جعفری
پوریا زندی
آسیه سلیمیان
فاطیما طاهری
زینب فلاح
سینا کریمی
پریسا هاشمی

 سینا مظاهری

اجرای روز بیست و هشتم، "هر چیزی بهایی دارد" پرفورمنس آرتی از محسن ثقفی

اجرای روز بیست و هشتم

هر چیزی بهایی دارد

پرفورمنس آرتی از محسن ثقفی

سه‌شنبه ۶ بهمن‌ماه ساعت ۱۷

موزه هنرهای معاصر تهران

بیوگرافی:

 

محسن ثقفی خراسانی، 1360
منتقد موسیقی و هنر
دانش آموخته موسیقی از دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد تهران مرکز. وی آهنگسازی، موسیقی شناسی و رهبری ارکستر را با اساتیدی چون کیاوش صاحب نسق، ایرج صهبایی، نادر مشایخی، آذین موحد، ارول اردینچ، منوچهر صهبایی، حسن ریاحی و مصطفی پورتراب، بعنوان رشته دانشگاهی خود انتخاب کرده است. همچنین وی در زمینه تاریخ و تئوری های معاصر هنر، نقد و تئوری نقد و نیز اسطوره شناسی نزد حمید سوری، حمیدرضا کشمیرشکن و ژاله آموزگار به تحصیل و کسب تجربه پرداخته است.
وی تا کنون چندین اثر در قالب پرفورمنس آرت، چیدمان و عکاسی در حیطه هنرهای تجسمی را به اجرا گذاشته است. همچنین وی بیش از 100 عنوان مقاله و نقد در زمینه های موسیقی و هنرهای تجسمی به چاپ رسانده است.

اجرای روز بیست و هفتم، "هم‌آوایی آسمان" پرفورمنس آرتی از شقایق سیروس و سمیرا داورفرا

اجرای روز بیست و هفتم

هم‌آوایی آسمان

پرفورمنس آرتی از شقایق سیروس و سمیرا داورفرا

دوشنبه ۵ بهمن‌ماه، اجرا راس ساعت۱۹/۳۰

موزه هنرهای معاصر تهران

 

 

بیوگرافی سميرا داورفرا:

کارشناس ارشد ارتباط تصویری دانشگاه هنر تهران
كارشناس هنرهاي تجسمي دانشگاه علم و فرهنگ تهران
فارغ التحصيل كارگرداني سينما از انجمن سينماي جوانان ايران
فارغ التحصيل نمايش از مدرسه هنر و ادبيات صدا و سيما

چهارمین فستیوال سی پرفرمنس،... "گذشته آینده، آینده گذشته" گالري ایست آبان ماه ۱۳۹۳

 سومین فستیوال سی پرفرمنس،... ( CPR ) گالري ایست آبان ماه ۱۳۹۲
پرفرمانس ( reflection ) گاري ایست تیرماه ۱۳۹۲
پرفرمانس ( Haar ) کلن آلمان ۱۳۹۱-۱۳۹۲
پرفرمانس ( Haar ) پاریس فرانسه ۱۳۹۱
     
چندین نمایشگاه گروهی عکس ( انتخابی)
نمايشگاه گروهي عكس گاري saw   شهر اوتاوا كانادا
نمايشگاه گروهي كانسپت گالري نقطه  
نمايشگاه گروهي عكس خانه خانه هنرمندان
نمايشگاه گروهي عكس گالري هفت ثمر

 ساخت چند فیلم کوتاه و تدریس در مراکز فرهنگی و دانشگاهی




بیوگرافی شقایق سیروس:

متولد ۱۳۶۵
کارشناسی هنرهای تجسمی علم و فرهنگ تهران

نمایشگاه انفرادی
انگیزش، گالری ایست تهران ۱۳۹۰

نمایشگاه گروهی (انتخاب شده)
۱۳۹۳
چهارمین فستیوال سی پرفرمنس،... "گذشته آینده، آینده گذشته" گالري ایست

فرهنگ شهرنشینی، مهاجرت، بریج گالری، دانشگاه دنور سمیناری، کلرادو، کالیفرنیا
فرش قرمز و قاصدک سیاه، امیرویل، کالیفرنیا
از صلح حرف بزن،  کیورتور جاستین هوور،فرهنگسرای هنری سوما، سانفرنسیسکو، کالیفرنیا

۱۳۹۱
آینه، کاخ گلستان تهران، کیورتور خانه طراحی

۱۳۹۰
بالکن، کیوریتور، هاله انوری، گالری آران، تهران
اعجایب مخلوقات، خانه هنرمندان، گالری ممیز، تهران
پرتره، گالری سیحون، تهران
شمس العماره، کاخ گلستان، تهران

۱۳۸۹
آب، خاک، باد، آتش، سیل زدگان پاکستان، گالری صلح، تهران
اولین فستیوال هنر جوان، موزه صبا، تهران
بهار، کیورتور هاله انوری،MOP، موزه بریتانیا، لندن

۱۳۸۷
دهمین بینال بین المللی مکزیک، مکزیک
دومین فستیوال دامون فر، فرهنگسرای نیاوران، تهران
رژه طراحی، خانه طراحی، گالری لاله، تهران
دنیا، کیورتور اکبر نیکان پور، گالری افرند، تهران