بازگردانی خنده زنان در گالری «ایست»
دیدن سه تابلوی عکس از دوره‌ها‌ی کودکی، نوجوانی و سالخوردگی زنی که متعلق به یک نفر یا شخص خاصی نیست، روی دیوارهای نگارخانه ایست ، در فضایی عجیب و تاریک نظر هر مخاطب را به محض ورود جلب می‌کند. صداهای خنده زنان و هیاهویی که در هر نقطه از گالری همراهی‌ات می‌کند کمی گیج کننده است.
انعکاس خودت درمیان آینه‌های شکسته شده در میدان ایست و استیل منعکس کننده‌ی روی دیوار گالری که همه‌ی این فضاها را درخود جای می‌دهد.
بعد از چرخیدن در این فضا دوباره سر جای اولت برمی‌گردی و این یعنی بازگردانی!
به گزارش خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بازگردانی نام نمایشگاه مشترک سمیرا داورفرا و مریم طبیبی است. نمایشگاهی متفاوت با ایده‌ای جالب که با تغییر جهت یک جبهه موج در یک سطح مشترک بین دو محیط متفاوت و بازگشت جبهه موج به محیطی که از آن نشات گرفته، شکل گرفته است.
واکنش‌های فردی نیز در اجتماع به همین روش عمل می‌کنند با این تفاوت که در مسیر بازگردانی به منشاء، درفردیت‌های دیگر و کنش اجتماعی تاثیر دارد و سبب تغییر هویت، جهت حرکت و ایجاد رابطه میان یک محیط با چندین محیط دیگر می‌شود و این رابطه بین دو محیط محدود نمی‌شود و همچنان ادامه دارد.
سمیرا داورفرا در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا می‌گوید: بازگردانی جابه‌جایی دو محیط است. آدم‌ها یک سری محیط دارند که از آن استفاده می‌کنند و محیط دیگری که سلیقه شخصی فرد با توجه به فرهنگ و تربیتی که در آن رشد پیدا کرده است اجازه انجام این کار را به او نمی‌دهد.
او ادامه داد: بازگردانی نوعی بازی با استفاده از خنده بانوان است، خانم‌ها و آقایان با حضور درنمایشگاه بازگردانی، خنده‌هایی را تجربه می‌کنند که قبل از این، از آن محروم بوده‌اند. پرفورمنسی که اخلال شنیداری، دیداری و تصویری ایجاد می‌کند. یعنی با تغییر جهت نگاه و حرکت مخاطب یک وقفه در روند این پرفورمنس ایجاد می‌کند که ممکن است در طول روز بارها برای هر کدام از ما ایجاد شود. در واقع این امر به نوعی استفاده از تجربه محیط بین خانم‌ها و آقایان است.
داورفرا افزود: خنده چه در فضای بیرونی و درونی بین نسل‌های مختلف معانی متفاوتی دارد، مرز شادی را رد کردن نشان می‌دهد که ما دختران باید مراقب یک سری از رفتارمان باشیم و یک چیزهایی را رعایت کنیم. ما در این نمایشگاه بدون قضاوت این مراحل را مرور کردیم.
این موضوع فقط شامل فرهنگ ایران نمی‌شود بلکه ما با جمع‌آوری صداها از ملیت‌ها و اقشار متفاوت دنیا، مرزها را از میان برداشته وسعی کرده تا تجربه متفاوتی را برای مخاطب ایجاد کنیم. شما می‌توانید مجموعه‌ای ببینید از صداهای متفاوت و ارتباطی که به راحتی می‌توان با مردم دنیا برقرار کرد.
او در خصوص اجرای این پرفورمنس در یکی از میدان‌های شهر با عنوان یک آرزوی دور یاد می‌کند و می‌گوید: ما دوست داشتیم این پرفورمنس را خارج از گالری اجرا کنیم مانند کشورهای دیگر که مکان‌هایی را با نام میدان‌های فرهنگی و هنری طراحی کرده‌اند و با نظارت فرماندار و استاندار، هنرمندان آثارشان را به نمایش می‌گذارند حتی توریست‌ها نیز می‌توانند از آن دیدن کنند و بازهم مرزها شکسته می‌شود. ف
فرهنگ شهری با فرهنگ هنری در کشور ما فاصله گرفته است و نیاز است که این دو با هم آشتی کنند.
این نمایشگاه روند تصویری از سه نسل دوره کودکی، نوجوانی و سالخوردگی بدون چهره است که مخاطب می‌تواند با آن نوعی همذات پنداری کند.
این هنرمند جوان درباره آیینه‌های موجود در وسط گالری می‌گوید: همه‌ی ما آدم‌ها هر روز خودمان را در آیینه می‌بینیم اما تصویری که از خودمان دراین آیینه‌ها داریم، شاید این واقعیتی که نگاه می‌کنیم نیست و تصویری هم که از ما در دنیای بیرون دارند، شاید مبهم وشکسته باشد. این آیینه‌ها به نوعی بازسازی دنیاست و اِلمان‌های واقعی زندگی خلاصه‌تر می‌کند. در واقع این اِلمان‌های ایهام دار مخاطب را به فکر وادار می‌کند.
داورفرا مهم‌ترین اتفاق پرفورمنس را این‌گونه روایت می‌کند، این مخاطب است که موضوع را پیش می‌برد. با ورود شما کار اجرا می شود و هنگامی که شما در محیط قرار می‌گیرید اتفاقی که برای شما رخ می‌دهد با کسی که کنار شماست متفاوت است و هر وقت شما محیط را ترک می‌کنید همچنان ذهن شما درگیر آن خواهد بود.
مریم طبیبی دیگر هنرمند این گالری درباره این پرفورمنس مشترک می‌گوید: بعضی اتفاق‌ها در جامعه‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم خط قرمز محسوب می‌شود، مثل خندیدن خانم‌ها در محیط‌های عمومی که بیشتر مواقع با واکنش خانم‌های مسن‌تر مواجه می‌شود که انجام این کار زشت است.
او نیز درباره فضای درونی نمایشگاه می‌گوید : این فضا نشان دهنده رمز و راز دنیای زنانه است و ما تلاش کردیم که این فضای رمزگونه را باز کنیم، وجود سه تابلو موجب می‌شود نظر مخاطب به آن جلب شود و صداهای خنده به زبان‌های مختلف و نشاطی که همه آدم‌های دنیا به خصوص زنان در این صداها دارند به دیگران منتقل شود.
طبیبی بازگردانی را بخشی از تجربه زن بودن خود و همیار هنری‌اش می‌داند.
این پرفورمنس حاصل ۴ ماه تلاش این دو هنرمند است که جمعه ۷ تیرماه افتتاح و درروزهای یکشنبه و دوشنبه به مدت دو روز از ساعت ۱۸ الی ۲۰ در نگارخانه ایست واقع در میدان ونک، خیابان خدامی، شماره ۴۰ پابرجا است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر