فستیوال ˝سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز˝در آغاز چهارمین دوره خود می‌رود که بخشی از پویایی رسانه‌های هنری جدید را به نام خود نشانه گذاری کند.
سرویس تجسمی هنرآنلاین: چهارمین فستیوال "سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز"در حالی از پنجشنبه سوم مهرماه در گالری "ایست"آغاز به کار کرده که توجه به پرفورمنس آرت در سالهای اخیر رو به فزونی گذاشته و حالا که این رویداد چهارمین پاییز خود را پشت سر می‌گذارد باید گفت که فستیوال پرفورمنس نقشی تعیین کننده درمعطوف کردن توجه‌ها به این رسانه هنری ایفاکرده است.
فستیوال پرفورمنس گالری ایست، فارغ از اینکه بخواهد به بعضی اختلاف نظر‌ها در خصوص خاستگاه اصلی این هنر دامن بزند، حقیقتا توانسته فعالیتی متمرکز را در این عرصه ایجاد کند واز قضا فضا را برای حضور هنرمندانی از رشته‌های مختلف هنری فراهم کرده است، چنانکه حضور چهره‌هایی که عموما منتسب به حوزه تئا‌تر هستند در کنار هنرمندانی از رشته‌های تجسمی توانسته رویدادی متکثر و دموکراتیک را که بی‌تردید به سود این رسانه نوپا در ایران است، را رقم بزند.
چهارمین فستیوال پرفورمنس در اولین روز اجرایی از الیاس امینیان را با عنوان "کانستراکشن"و روز جمعه ۴ مهر "۱۲۰ دقیقه با طاعون"از علیرضا امیرحاجبی را در برنامه داشت. دیگر اجراهای این رویداد نیز از امروز ۶ مهرو با "خواستن نتوانستن است"از نیلوفر دربندی از سرگرفته می‌شود.
فستیوال "سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز" به روایت برگزارکنندگان
امیر راد کیوریتور این رویداد پرفورمنس آرت را نتیجه واکنش هنرمندان تجسمی به چارچوب‌های دست و پاگیر خلق اثر هنری می‌داند. او در این زمینه معتقد است: "علاقه‌مندی روزافزون به پرفورمنس آرت، بخشی به دلیل امکانات بیانی این هنر و بخشی دیگر به دلیل به روز شدن تئوری‌های هنر در ایران و گسترش مباحث تئوریک در این زمینه است. اما به دلیل کمبود امکانات از یکسو و عدم بازدهی مالی، کمتر گالری هنری مایل به فعالیت در این زمینه است (پرفورمنس آرت می‌تواند در هر کانتکستی مثلا در خیابان هم اجرا شود ولی به دلایل گوناگون گالری‌ها یک از میعاد گاه‌های پرفورمنس آرت است)، به همین دلیل کمتر شاهد نتایج عملی این مباحث تئوریک هستیم. مساله دیگر در مورد هنر معاصر این است که مخاطبین هنر معاصر برای درک آن نیازمند حداقلی از دانش تئوریک هستند یعنی باید میان مخاطب اثر هنری معاصر و خالق آن یک توافق تئوریک وجود داشته باشد. هنگامی که مخاطب با اثر هنری معاصر مواجه می‌شود یا آنرا درک می‌کند و یا سوال"آیا این هنر است؟ "در ذهن او شکل می‌گیرد. سوالی کلیدی که خود نقطه آغاز برای شناخت اثر است. پس در غیاب آثار هنری معاصر مثل پرفورمنس آرت آن سوال کلیدی هم غایب است و نمی‌توان به تربیت مخاطب و کسب دانش توسط او و به طور کلی گسترش فرهنگ تجسمی دل بست."
راد همچنین اعتقاد دارد: "این ۳۰ روز باعث دامن زدن به مباحث تئوریک گوناگون می‌شود که همچنان هم ادامه دارد این مباحث می‌تواند باعث زدودن برخی سؤ تفاهم‌ها در درک پرفورمنس آرت شود بنابر این در این بخش من ارزیابی مثبتی دارم. از سوی دیگر طی این رویداد روزانه به طور متوسط ۲۰۰ مخاطب از این پرفورمنس‌ها دیدن می‌کنند یعنی در طی ۳۰ روز در حدود ۶۰۰۰ بازدید کننده که بسیاری از آن‌ها از شهر‌های دور برای دیدن این پرفورمنس‌ها می‌آیند، به این ترتیب فکر می‌کنم ما به هدف دیگر خود که معرفی پرفورمنس آرت و هنر معاصر به بخش وسیعی از مخاطبین بود هم رسیده‌ایم، بسیاری از این بازدید کنندگان در پی کسب اطلاعات بیشتر هستند و به نظر می‌آید که آن سوال کلیدی کار خود را کرده است. تمام این‌ها به این معنا نیست که اشکالی در کار نبوده است، برخی نا‌هماهنگی‌‌ها وجود داشته است، اما در کلّ این پروژه را که یکی از بزرگ‌ترین و پر مخاطب‌ترین پروژه‌های هنری بخش غیر دولتی در ایران بوده است را بسیار موفق می‌دانم."
ترانه خسروشاهی مدیر گالری ایست هم درباره تجربه رویدادی این‌چنین می‌گوید: "برای من به عنوان یک گالری دار برگزاری این فستیوال تجربه یکتایی بوده است. میزبانی یک رویداد فرهنگی در چنین سطحی تحقق هدف اولیه‌ام بوده اما خود این رویداد ویژگی‌های دیگری نیز داشته است که به یکتایی آن می‌افزاید. تجمع جمعی از بهترین هنرمندان عرصه‌های گوناگون هنری در یک جا و در یک پروژه از آن اتفاقاتی است که هر چند یک بار می‌توان شاهد آن بود. تعیین اهداف و زمینه چینی برای نیل به آن‌ها از ویژگی‌های دیگر این فستیوال بوده است که از دوره اول، کیوریتور‌ها بر آن تاکید داشته‌اند، شاهد و شریک این موفقیت بودن یکی دیگر از این تجربیات خوشایند است. و نهایتا جلب اطمینان مخاطبان گالری و شکل دادن به مخاطبان خاص یک رویداد از دیگر ویژگی‌های این فستیوال بوده است. همه این‌ها به این مفهوم نیست که از خطا و لغزش مبرا بوده‌ایم، به عکس به برخی ازکاستی‌های اجرایی واقفیم و منتظر شنیدن انتقادات هستیم."
"مقدمه‌ای بر فستیوال چهارم سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز"
امیر راد مقدمه‌ای بر چهارمین دوره فستیوال پرفورمنس نوشته که می‌توان بیانیه این رویداد نیز به حسابش آورد: "پاییز امسال نیز با چهارمین دوره فستیوال "سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز" میزبان هنرمندان و مخاطبان علاقه‌مند به این مدیوم هستیم. مخاطبانی که در طی چهار سال گذشته همراه با فستیوال بوده‌اند و اکنون به جایگاه درخور مخاطب هنر معاصر ارتقا یافته‌اند و بسیاری از آنان در میان آفرینندگان این دوره‌اند. اگر در دوره نخست یافتن سی هنرمند فعال در این عرصه دشوار و ناممکن می‌نمود امروز امری است میسر. در طی سه دوره گذشته، این فستیوال به تنهایی سبب آموزش و معرفی نسلی جدید از هنرمندان این عرصه بوده است امری که به موازات گسترش آگاهی، معرفی مدیوم، امکان تجربه عملی و برقراری دیالوگ در میان فعالان از اهداف اصلی این فستیوال بوده است؛ بدین ترتیب در دوره چهارم نیز قدم در همین راه نهاده‌ایم.
هنرمندان چهارمین دوره فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز مانند دوره‌های پیشین از میان هنرمندان فعال در این عرصه برگزیده شده‌اند. تعدادی ازهمراهان دوره‌های پیشین‌اند و تعدادی نیز برای اولین بار فستیوال را همراهی می‌کنند که در میان گروه متاخر، هنرجویان کارگاه‌های یک سال گذشته در اکثریت هستند. همچون قبل به حضور هنرمندان غیر ساکن در پایتخت هم توجه شده است و نیز به هنرمندان ساکن در بیرون از مرز. گزینش سی هنرمند ناگزیرشماری از فعالان را در بر می‌گیرد پس تمهیدی اندیشیده‌ایم که در طول سال بتوانیم میزبان تعداد بیشتری از هنرمندان باشیم که در قالب پروژه‌ای جداگانه و در طول فستیوال به آگاهی همگان خواهد رسید؛ همچنین در پی اهداف آموزشی فستیوال، امسال نیز کارگاه‌هایی در طول فستیوال برگزار خواهد شد که نتیجه عملی آن در غالب پرفورمنس آرت گروه بتا و در آخرین روز عرضه خواهد شد.
تمرکز تئوریک فستیوال چهارم بر عنصر زمان واقعی در پرفورمنس آرت است. مفهوم زمان، نقش آن در شکل دهی فضا و ارتباط سایر عناصر پرفورمنس آرت با زمان، موضوع مباحث تئوریک فستیوال است. همچون دوره‌های پیشین هنرمندان در انتخاب تم، موضوع و شکل اثر خود آزاد بوده‌اند گو اینکه برخی از آنان عنصر زمان را دست مایه آثار خود قرار داده‌اند.
چهارمین دوره فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز ثمرهٔ دوره‌های گذشته است، نهالی که بی‌تردید نبود مگر با همراهی تک تک هنرمندان، مخاطبان، یاران و دست اندرکاران کم شمار این رویداد."
فستیوال "سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز "که طی دوره‌های برگزاری با حضور چهره‌هایی شاخص چون آتیلا پسیانی و رخشان بنی اعتماد همراه بوده است، می‌رود که بخشی از پویایی رسانه‌های هنری جدید را به نام خود نشانه گذاری کند، امری که بیش از پیش بر اعتبار این رویداد خواهد افزود و بر نقش آفرینی‌اش در هنرمعاصر ایران صحه خواهد گذاشت.
توضیح: آمار آمده در متن بالا برگرفته از گفتگوهای مربوط به دوره های اول و دوم است (گفتگویی تازه جهت نگارش این متن صورت نگرفته است) که در طول یک روز هنرمندان گاه پرفورمنس آرت خود را چندین بار اجرا می کردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر