یکی از اجراهای پر طمطراق این فستیوال، اجرای ساسان پیروز بود. این اجرا حول محور ایدئولوژیکی "بیم و امید"می چرخید و سازه ای فلزی و غول آسا، وسیله ی پرفورمنس آرت "پیروز" بود.
از لابلای سقف این سازه ی مکعبی شکل، دو سنگ حجیم و سنگین به واسطه ی زنجیر آویزان شده بود و دو نفراز دو سمت سازه، با زنجیر کنترل سنگها را بدست گرفته بودند. اجراگر زیر سنگها خوابیده بود و میان او و سنگها، صخره ای مسطح که به نظر میرسید از شیشه ساخته شده است ،قرار گرفته بود. سنگها در نوسان بودنند و خستگی آن دو نفر بر حرکت سنگ ها تاثیر گذار بود. به نظر میرسد فکر اصلی و ایده ی پیروز، ایده ی خلاقه و بدیعی بود.
سازه ی ابداعی او هم، بر جذابیت و گیرایی اجرا افزوده بود. اما با کمی دقت، "محافظه کاری" و رعایت کامل نکات ایمنی برای حفظ جان هنرمند، به خوبی قابل دریافت بود:
صفحه ی به ظاهر شیشه ای، به مخاطب در بر خورد ابتدایی، چنان حسی را القا می کرد که وجود این صفحه، بر خطر و ریسک پذیری این اجرا افزوده است. مخاطب تصور میکرد که اگر سنگها از بالا رها شوند، در برخورد با صفحه ی شیشه ای، آن را به هزاران تکه تقسیم نموده و شیشه خرده ها به همراه سنگهای غول پیکر به روی هنرمند فرود می آیند. اما در حقیقت نه سنگها از حد معینی پایین تر می آمدنند و نه آن صفحه، شیشه ای بود. جنس این صفحه از پلکی شفاف (طلق) بود که حتی در صورت رها شدن سنگها، حائل و حافظی برای هنرمند محسوب می شد. هنر مند در میانه ی اجرا با قلم،اشکال و حروف مبهمی رابر روی صفحه ی بالای سرش ثبت می کرد که به زغم من این آکسیون، برای رهایی از فشار روانی در آن لحظه بود.
نکته ی قابل توجه درباره ی این اجرا و خود هنرمند آن است که پس از اجرا در گفتگویی که میان ما صورت گرفت، او با کمال منطق، پذیرای شنیدن قوت و ضعف های اثرش بود و از هر پیشنهادی برای اجراهای آینده اش با نهایت بزرگواری استقبال می کرد.
محمد حسین ضرغام
پاییز 1391
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر